In vitro z komórkami dawczyni

In vitro z komórkami dawczyni to procedura stwarzająca możliwość zajścia w ciążę przez kobiety, które z różnorodnych powodów nie dysponują własnymi komórkami dobrej jakości. W niektórych wypadkach gamety te nie są wcale produkowane, w innych niemożliwe jest ich zapłodnienie.

In vitro z komórkami dawczyni – wskazania do procedury

Procedura in vitro z kd wskazana jest w przypadku przedwczesnej menopauzy. Oznacza ona stan, w którym dochodzi do wygaśnięcia czynności jajników, nawet u stosunkowo młodych kobiet. Ponadto in vitro z kd stosuje się przy obniżonej rezerwie jajnikowej, udokumentowanych poronieniach oraz w przypadku niepowodzeń zapłodnienia pozaustrojowego z uwagi na małą liczbę komórek lub ich nieprawidłową jakość, nosicielstwa chorób genetycznych czy niepłodności spowodowanej leczeniem onkologicznym.

In vitro z komórką dawczyni – kwalifikacja dawczyni

Procedura in vitro z komórkami dawczyni cechuje się wysoką skutecznością. Jest to między innymi spowodowane tym, że dawczyniami mogą być tylko i wyłącznie osoby zdrowe oraz w wielu przypadkach takie, które posiadają już jedno zdrowe dziecko. Zazwyczaj mają one pomiędzy osiemnaście a trzydzieści lat oraz są badane pod kątem nosicielstwa na przykład mukowiscydozy czy zespołu łamliwego chromosomu X. Kandydatki na dawczynie przechodzą szereg badań, w tym ginekologiczne oraz na obecność chorób zakaźnych.

In vitro z komórką dawczyni – etapy procedury

Procedura in vitro z kd obejmuje kilka etapów, w tym między innymi kwalifikację biorczyni oraz wybór dawczyni w zakresie zgodności z biorczynią cech fenotypowych, takich jak: masa ciała, kolor oczu i włosów, a także grupy krwi. Po zaakceptowaniu dawczyni jest ona poddawana procesowi stymulacji, pobrania komórek jajowych oraz ich zamrożenia. W przypadku biorczyni zarodki mogą być podawane podczas naturalnego cyklu lub też wspomaganego hormonalnie. Po przeprowadzonym transferze wykonywane są badania weryfikacyjne mające na celu potwierdzenie lub wykluczenie ciąży. W zależności od indywidualnych uwarunkowań biorczyni oraz konkretnych wskazań medycznych, podczas transferu podaje się do macicy jeden lub dwa zarodki. Pierwszy przypadek dotyczy kobiet, które nie ukończyły trzydziestego piątego roku życia lub przechodziły wcześniejsze udane zabiegi zapłodnienia pozaustrojowego. W ten sposób eliminuje się ryzyko ciąży mnogiej, obciążonej większym ryzykiem powikłań niż w przypadku ciąży pojedynczej.

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Please enter your comment!
Please enter your name here