Polska posiada długie tradycje kawaleryjskie. W naszej historii możemy napotkać wiele chwalebnych chwil, które podkreślały męstwo naszych jeźdźców, ich opanowanie i umiejętności jeździeckie. Niestety przywiązanie do tego rodzaju wojska przyniosło nam wprawdzie zgubę w wojnie obronnej 1939 r., niemniej jednak należy pamiętać, że te umiłowanie do koni nie wzięło się znikąd.
Mówiąc o jeździe w armii polskiej, należy zacząć od podstawowego pytania co to jest husaria, dlaczego jest taka ważna w dziejach Polski i skąd brała się jej moc i potęga? Odpowiedzi na to pytanie należy szukać w rozstrzygniętych na naszą korzyć zwycięskich bitwach, zwłaszcza z XVII i XVII wieku. To właśnie husaria była tą siłą, która potrafiła zmienić niekorzystny ilościowo stosunek sił na korzyść Polski poprzez swoją siłę i moc przełamywania oporu nieprzyjacielskich armii. Husaria była ciężką jazdą, o specyficznym uzbrojeniu. Każdy z husarzy miał przypięte do pleców swojego rodzaju skrzydła, które zabezpieczały przed schwytaniem na arkan oraz oddziaływały psychologicznie na przeciwnika. Na wyposażeniu husarii były bardzo długie kopie, które w połączeniu z masą i prędkością jeźdźca tworzyły swojego rodzaju taran, który przełamywał linie obronne przeciwnika. Wówczas nieprzyjaciel pozostawał z reguły bezbronny.
O wielkości husarii przypominają zwycięskie bitwy, m.in. pod Chocimiem, Kirholmem i zwłaszcza przełamanie obrony Wiednia przez króla Jana II Sobieskiego. Niestety wraz z rozwojem broni palnej ten rodzaj wojsk stracił na znaczeniu.
